สงครามที่ซีเรียไฉนไม่ยอมหยุด     สรรพาวุธรุดระดมถล่มวิหาร

เสียงหวิวหวีดสลดปลดวิญญาณ      ระเบิดบ้านทุกหลังลงพังครืน

ร่างสิ้นไร้เรี่ยวแรงแห่งความหวัง      สิ้นพลังทั้งหมดเคยสดชื่น

ดวงตาไร้แววใสใจแตกตื่น      เด็ก ๆ ดื่นดาษดากำพร้าพลัน

เด็ก ๆ ถูกลูกหลงลงนอนเกลื่อน      บ้านเรือนแต่หนหลังเคยดังสวรรค์

กลายเป็นเป้าประลองของโทษทัณฑ์      ดังความฝันดันเป็นจริงยิ่งกว่านรก

ความคิดของนักรบศพเรื่องเล็ก      แต่ศพเด็กและสตรีที่แนบอก

กลายเป็นตามแก้แค้นแสนสะทก      ต่างฝ่ายพกรกเรื้อเชื้อไข้แค้น

พวกพ่อค้าอาวุธรุดรุมฟัด      บริษัทพิกัดกางเร่งวางแผน

เป็นพวกเสือนอนกินรอบดินแดน      อ้าอ้อมแขนขนขายทุกค่ายรบ

ในรอยยิ้มปริ่มเลือดสดกฏมนุษย์      ซีเรียสุดทางแล้วไหมให้ตะปบ

อารยธรรมทำมาพาพานพบ      พันปีจบลบทรงจำขยำขยี้

กลายเป็นแหล่งนรกบนดินจนสิ้นหวัง      ระเบิดดังดอกไม้กระจุยเป็นผุยผี

เสียงหนุ่ม ๆ ผิวปากเคยมากมี      เหลือแต่เสียงกาลีเที่ยวกรีธา

อำนาจปากกระบอกปืนที่ครืนครั่น      ทุกสิ่งอันออกฤทธิ์แห่งมิจฉา

กระสุนคมบ่มหัวใจไร้เมตตา      ระเบิดบ้าโกลาหลมันพ่นไฟ

เมื่อลาวามาหลอมไหลในใจมนุษย์      วิถีพุทธ,คริสต์,อิสลามถูกถามไถ่

อันตัวอย่างทางนรกหมกไหม้      ปรากฏให้เห็น  เป็นจริงแล้ว

พ่อค้าอาวุธสุดสะท้อนเสือนอนกิน      เอมอิ่มลิ้นเลียแลบทุกแถบแถว

เบื้องหลังลิ้นรวมรสถ้อยพร้อยเพริศแพร้ว      กระดกแก้วเหล้าเข้า เป้ายอดขาย

เขามีชัยในยอดขายใครขื่นขม      ทุนนิยมชมชื่นรื่นรมย์ร้าย

คนฆ่ากันพลันรวยด้วยความตาย      ชาติใดคล้ายจะจับคู่จงดูไว้

มิจฉาทิฐิมันผลิบาน      ตลอดกาลเป็นกลไก

คนดีที่มั่นใจ      อย่าจัญไรในบั้นปลาย ?

บ้านเมืองเป็นของคน      ถ้าอับจน จนวันตาย

ไม่ช้าหรอกสหาย      จะกลายเกิดกลียุค

ไม่รักษากติกา      แต่กลับมาน่าสนุก

แทนที่จะสิ้นทุกข์      ปลุกผีลุกปลุกขึ้นมา

ผีเน่ากับโลงผุ      จึงได้ลุล่วงเวลา

มาไปให้ขายหน้า      ปวงป่าช้าพากลับไป

ใครเป็นเสือนอนกิน      จงจบสิ้นอสงไขย

สาปแช่งให้สิ้นใจ      พวกจังไรในโลกา

รู้ตัวไม่รีบกลับตน      ผู้คนทนทรมา

นอนกินอ้วนล้วนทายท้า      ผองประชาจะล่าล้าง