ผิวของโลก โคกหนองนา ป่าภูเขา
เทือกภูเท่าเทียมฟ้าเวหาหาว
สายน้ำตกแควแม่น้ำลำธารยาว
งดงามพราวพร่างพื้นผืนภูไพร

ไม่น่าเชื่อว่าโลกกลมเมื่อชมดู
ไปสูงสู่อวกาศวาดกลมได้
ไม่น่าเชื่อชีวิตชีวาอยู่อาศัย
มีหัวใจใช้สมองครองกายา

ระหว่างใจเป็นนายกับกายเป็นบ่าว
กิเลสฉาวแล้วฉาวเล่าคนเฝ้าหา
มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐที่เกิดมา
อยู่ในอาการสามสิบสองลำพองตน

โรงละครโรงใหญ่ให้ครอบครอง
ชมอาการสามสิบสองแข่งพองขน
พื้นฐานจิตจัดกลางทางผจญ
อยู่ในหนทางขรุขระพยายาม

บัญชาการประสานพละทะเยอทะยาน
สืบทอดฐานบรรพบุรุษขุดทางข้าม
ที่ขรุขระกระทำถนนจนงดงาม
แก้ไขความทุกข์ยากลำบากมา

เกิดกิเลสประเภทหนึ่งซึ่งด้นดั้น
ให้ใฝ่ฝันองอาจปรารถนา
การยอมรับในนามความเหนือกว่า
เกิดราชาเหนือราชันย์แห่งชั้นชน

โลกโคจรบันดาลผ่านฟากฟ้า
มีทิวาราตรีมีเข้มข้น
มีเริงร่าสง่าศรีมีอับจน
กิเลสดลอยากแก้ไขโลกใบนี้

กิเลสเดิมเห็นแก่ตัวมั่วพวกพ้อง
ญาติพี่น้องผองเครือข่ายได้ผ่องศรี
กิเลสใหม่ไร้สลดไร้กดขี่
ผองชีวีมีเสรีภาพภราดร

สันติภาพนั้นฉันเธอต้องเสมอภาค
คือความอยากอีกอย่างวางซุกซ่อน
อยู่รอบข้างทางไปในสัญจร
ถูกใครหลอนตลอดมาว่าไม่มี ..!?

เราเกิดมาใต้ฟ้าเวลานิรันดร์
ความใฝ่ฝันบันดาลใจไม่เลือนหนี
กิเลสคนใช่มีแค่แต่กาลี?
กิเลสที่ดี ๆ ก็มีเอย