โดยรายละเอียดจดหมายเครือข่ายประชาชนผู้เป็นเจ้าของแร่มีดังนี้

ความเห็นต่อกรณีอุตสาหกรรมจังหวัดยะลา

ชี้แจงการประกาศลดพื้นที่โบราณสถานเขายะลาเพื่ออุตสาหกรรมหิน

ตามที่นายสัมพันธ์ โฆษิตพล อุตสาหกรรมจังหวัดยะลา ได้ออกมาชี้แจงและให้ความเห็นเกี่ยวกับประกาศ กรมศิลปากร เรื่อง แก้ไขเขตที่ดินโบราณสถานภาพเขียนสีเขายะลา ในพื้นที่ตำบลลิดลและตำบลยะลา อำเภอเมือง จังหวัดยะลา ว่า ในกรณีของการประกาศลดพื้นที่โบราณสถานเขายะลา เพื่ออุตสาหกรรมหินนั้น อยู่ในการตัดสินใจ ของประชาชน ว่าจะอนุรักษ์เขายะลา หรือ ยอมเสียสละเพื่ออุตสาหกรรมหิน ให้ราคาหินลดลง เนื่องจากในปัจจุบัน นั้น ราคาหินที่จังหวัดยะลาแพง คิวหนึ่งประมาณ 500 กว่าบาท ในขณะที่ภาคกลางหรือที่อื่นนั้นคิวหนึ่งอยูที่ 200 กว่าบาท ซึ่งถ้าหากประชาชนยอมสละ ก็จะทำให้ราคาหินถูกลง ส่วนเรื่องการรุกล้ำพื้นที่เขตโบราณสถานนั้น นาย สัมพันธ์โฆษิต อุตสาหกรรมจังหวัดยะลา ระบุว่า การทำเหมืองนั้น จะอยู่ในการควบคุมของกรมอุตสาหกรรมและ การเหมืองแร่ ซึ่งจะมีการตรวจสอบอยู่ตลอดและจะไม่ปล่อยให้มีการทำเหมืองนอกพื้นที่ที่ได้รับอนุญาต โดยทุก เดือนจะมีการทำรายงานและการตรวจสอบโดยวิศวกร ของกรมอุตสาหกรรมเหมืองแร่ ยืนยันว่าที่ผ่านมายังไม่พบ การทำอุตสาหกรรมลุกล้ำนอกเหนือพื้นที่ได้รับอนุญาต นั้น

เครือข่ายประชาชนผู้เป็นเจ้าของแร่เห็นว่า มุมมองดังกล่าวเป็นมุมมองที่มีทัศนคติคับแคบเกินไป ซึ่งควร มองในมุมกว้างแบบภาพรวมมากกว่านี้ ซึ่งการอ้างว่า ต้องให้ประชาชนเสียสละเพื่อให้มีการทำเหมืองหิน อุตสาหกรรมต่อไปและจะทำให้หินมีราคาถูกลง แต่ในความเป็นจริงผู้ที่ได้ผลประโยชน์มากที่สุดกลับไม่ใช่ ประชาชนในพื้นที่ แต่เป็นผู้ประกอบการทำเหมืองและนายทุนรับเหมาก่อสร้างที่ต้องการเกร็งกำไรในการประกอบ กิจการให้ได้มากกว่าเดิมเท่านั้น โดยการเสียสละของประชาชนต้องสอดคล้องกับคุณภาพชีวิตที่สมควรได้จากสุนทรียะของหินในแง่มุมอื่นที่ไม่ใช่เพียงในแง่ที่หินเหล่านั้นมีมูลค่าราคาตันละเท่าไหร่เท่านั้น ซึ่งการทำเหมืองหนึ่งๆ รวม ทั้งหน่วยงานรัฐที่เกี่ยวข้อง มักละเลยการคำนวนคุณค่าและผลประโยชน์ทางนิเวศวิทยา และบกพร่องในการคำนึง ถึงแรงตึงเครียดทางชีวภาพและกายภาพของพื้นที่หนึ่งๆ ที่จะต้องแบกรับจากการเปลี่ยนแปลงทางนิเวศวิทยาได้โดย ถ้าหากคำนึงในแง่การเสียสละของคนในพื้นที่ก็ต้องคำนึงถึงปัจจัยดังกล่าวด้วย และการที่คนในพื้นที่ออกมาปกป้อง อนุรักษ์และพยายามจัดการนิเวศวิทยาท้องถิ่น เนื่องจากเห็นถึงคุณประโยชน์ของการมีสุนทรียภาพและปฏิสัมพันธ์ ทางธรรมชาติในแง่มุมอื่น ก็เป็นสิ่งที่สามารถกระทำได้โดยชอบธรรม

ซึ่งความเห็นของอุตสาหกรรมจังหวัดยะลา แสดงให้เห็นถึงเจตนาในการละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ตามพระราช บัญญัติแร่ พ.ศ. 2560 ซึ่งกฎหมายแร่ไม่ได้อนุญาตหรืออนุโลมให้มีการประกอบกิจการทำเหมืองแร่ในพื้นที่สงวน หวงห้ามตามพระราชบัญญัติแร่ พ.ศ. 2560 ได้รวมทั้งไม่ได้บัญญัติให้อุตสาหกรรมจังหวัดยกเว้นการที่ต้องสำรวจ ตรวจสอบพื้นที่ต่างๆ ในเขตอำนาจของตัวเองว่า พื้นที่ใดควรจัดให้เป็นเขตแหล่งแร่เพื่อการทำเหมืองได้และพื้นที่ ใดเข้าข่ายเป็นเป็นพื้นที่สงวนหวงห้ามตามมาตรา 17 วรรคสี่แห่งพระราชบัญญัติแร่ พ.ศ. 2560 ซึ่งต้องกันออกจาก การเป็นเขตแหล่งแร่เพื่อการทำเหมืองตามกฎหมาย

เครือข่ายประชาชนผู้เป็นเจ้าของแร่

11 มีนาคม 2563