จนอายุลุผ่านมานานโข
คล้ายซัดโซเซทรุดมิรุดหน้า
แปดสิบเก้า ยาวนานกาลเวลา
ยังไขว่คว้ามาครองเหล่าผองชน

กี่ขวบปี? ที่ดักดานอยู่นานเนา
อำนาจเขลาเงาเข้มเต็มถนน
อภิวัฒน์พัฒนามาหลายคน
ก็ถูกปล้นกลเกมมิเต็มใบ

แปดสิบเก้ารำลึกนึกใบหน้า
ยากเกินจินตนาจะอาศัย
มองมิเห็นเช่นชื่อ หรือหลับใน?
สิ่งที่ใครหลายรุ่นยังครุ่นคิด

ต่างก็หวังทั้งหมดมิอดสู
ต่างต่อสู้คงมั่นอันศักดิ์สิทธิ์
หวังเกิดขึ้นทั่วประเทศทุกเขตทิศ
หวังหมู่มิตรรู้ยินอยู่กินดี

ความเท่าเทียมเตรียมท่าว่าอยู่ใกล้
สว่างไหวเรืองโรจน์โชติแสงสี
แต่กับสิ่งยิ่งยงคงมากมี
มิเหลือที่ให้รูป-นามความเป็นจริง

ขณะโลกขับเคลื่อนยังเลือนพร่า
ปรารถนาสูงส่งกลับลงดิ่ง
ประชาธิปไตยถูกทอดทิ้ง
ลิบลิบยิ่งมิ่งมนต์กลการเมือง

มีผู้นำผู้ตามยุคทรามเถื่อน
ต้องแปดเปื้อนมลทินทุกราวเรื่อง
ยิ่งถดถอยลอยห่างอย่างเปล่าเปลือง
การสืบเนื่องเชื่องช้ากว่าควรเป็น

มันหล่นหายกลายกลับถูกทับที่
มารขยี้ด้วยตีนเท่าที่เห็น
ประชาชนล้นหลากความลำเค็ญ
เกิดประเด็นเข็ญขุกความทุกข์ร้อน

สิทธิ์เสรีที่ตั้งเรื่องทั้งผอง
ถูกปล่อยกองมองผาดอาจย่นหย่อน
ประชาธิปไตยเพียงอาภรณ์
เพียงหลอกหลอนนอนฝันกันเรื่อยไป

แปดสิบเก้าเศร้าโศกเราโชคร้าย
ที่เดินทางผ่านกรายหลายสมัย
ทุรยุคบุคคลความจัญไร
ภาวนาขอให้ตายเสียที