จดหมายถึงฟ้าเขียนจากน้ำตาผู้ยากไร้                 
ฟ้าเคยรู้บ้างไหมหัวใจของไพร่มันขื่นขม
แผ่นดินทั้งผืนไม่เพียงพอเขียนความระทม            
กี่บาดแผลทับถมถล่มภูเขาแห่งรักพังทลาย

ไม่มีความร่มเย็นอยู่ในนิทานโกหก                       
พล็อตเรื่องสกปรกล้วนแต่เลอะเทอะเหลวไหล
เมื่อแผ่นดินรู้ว่าท้องฟ้าไม่เคยรักใคร                     
ยาวนานเพียงไหนยัดเยียดความยากไร้ให้เรา

แผ่นดินแล้งร้าวเขาเป็นเศรษฐีมหาศาล                
สินทรัพย์โอฬารเป็นวิมานเทียมภูเขา
ตีนแตะไม่ถึงดินป่ายปีนดื่มกินแสงดาว                  
ลืมตัวหลงเงาว่าเราเพียงคนธรรมดา

ฟ้ารู้บ้างไหมในความยาวนานเราเหนื่อยนัก           
ถูกขูดรีดความรักเราทั้งหน่วงหนักและอ่อนล้า
หัวใจเราแห้งโหยด้วยถูกฟาดโบยจนชินชา          
แต่อีกเสี้ยวใจเราใฝ่หาวิถีแห่งสามัญ

พอทีได้ไหม...นิยายอนุรักษนิยม                           
เราผ่านความขื่นขมดิ่งจมธารอาถรรพ์
เลาะล่อนมันออกลอกเปือกตมแห่งชนชั้น             
หยัดยืนขึ้นประจัน “เขียนนิทานแห่งสามัญชน”

จดหมายถึงฟ้า...กลั่นเลือดคนกล้าแทนหมึก         
กี่ค่ำคืนดื่นดึกกรำศึกท่ามกลางแดดฝน
วิถีทาสบาดลึกกร่อนรู้สึกเกินอดทน                      
นักบุญผู้ฉ้อฉลผ่านพ้นคุณคืออดีตกาล

ใต้ท้องฟ้าผืนนี้เรามีสิทธิเป็นมนุษย์                       
อย่างน้อยที่สุดเรามีเสรีภาพขั้นพื้นฐาน
ทุกคนบนโลกหายใจอยู่อย่างเท่าเทียมกัน           
แม้จันทร์ซีดเซียวดวงนั้นกระหายใฝ่ฝันนิรันดร

Freedom of Speech   เรามีสิทธิที่จะพูด            
ประวัติศาสตร์ล้าหลังชำรุดบิดเบือนชุดคำสั่งสอน
ศักดิ์ศรีแห่งมนุษย์ถูกคุกคามถูกสั่นคลอน              
ความเป็นคนถูกรื้อถอนไปซ่อนอยู่บนดาวดวงใด

ใต้ท้องฟ้าผืนนี้เรามีเสรีภาพที่จะเชื่อ                      
เรามีเลือดมีเนื้อคิดตรองเชื่อผิดถูกได้
เรามีชีวิตและเรามีลมหายใจ                                  
หัวเราะร้องไห้...ไม่ต่างอะไรจากคุณ

แต่ไยใต้ฟ้าผืนนี้มีใครบางคนขีดเขียน                     
ชะตากรรมวกเวียนสับเปลี่ยนแกนโลกหมุน
ฝันเฝ้าเล่านิทานอ้างการกดขี่เป็นบุญคุณ              
ซ่อนกองซากศพทารุณไว้ใต้ถุนศาลเจ้าโบราณ

เขียนจดหมายถึงฟ้าว่าบัดนี้เราตื่นจากหลับใหล    
จะไม่ยอมรองตีนใครไม่มีแล้วเมืองสวรรค์
สิบเก้ากันยาเราตาสว่างอย่างนิรันดร์                     
จบแล้วนิทานชนชั้น “เหลือเพียงนิทานแห่งสามัญชน”