พูดความจริง ในสิ่งที่ ทุกคนรู้
กลับถูกสั่ง ต้องขังอยู่ ทัณฑสถาน
เพราะความจริง คือสิ่งผิด ห้ามคิดวิจารณ์
บนแผ่นดิน อันสามานย์ ดักดานกะลา
 

ประชาชน ต้องทนอยู่ แบบหุบปาก
ถึงรู้มาก ถ้าหากพูด มีปัญหา
ใช้กฎหมาย คล้ายเครื่องมือ ขื่ออาญา
พิพากษา ด้วยตราชู ผู้หมอบคลาน
 

ไม่มีสิทธิ์ คิดสงสัย ไปตรวจสอบ
ทุกเรื่องห้าม หาคำตอบ หาหลักฐาน
ห้ามส่งเสียง ได้เพียงพนม ก้มกราบกราน
อยู่เชื่องๆ ห้ามคิดอ่าน วิจารณ์อะไร
 

โลกหมุนเวียน เปลี่ยนไปกี่ ศตวรรษ
แต่ที่นี่ ก็ยืนหยัด ไม่เปลี่ยนใหม่
เป็นเพียงฝุ่น ละอองธุลี ที่ภาคภูมิใจ
แผ่นดินที่ ใครต่อใคร เรียกว่า “กะลา”