ร่วงอีกแล้วใบไม้ใบหนึ่ง
ใบไม้ซึ่งมีคุณค่ามหาศาล
เขาถูกปลิดลงมาก่อนกาล
ถูกสังหารด้วยปืนอวิชชา

บ้าแล้วประเทศนี้บ้ากันหมด
น่ารันทดสะท้านใจอับปัญญา
ฆ่ากันอย่างง่ายดายดังผักปลา
สังเวชหนาใจต่ำดำดิ่งลึก

ตอบหน่อยคุณทนดูได้อย่างไร
วานตอบให้กระจ่างอย่างใจนึก
ท่านผู้ใหญ่ใจดีช่วยตรองตรึก
โปรดช่วยนึกใจท่านทำด้วยอะไร

ท่านกล้าฆ่านักกวีศรีศิลปิน
ท่านหมดสิ้นอารยธรรมบ้าใบ้
ท่านย้อนกลับสู่อนารยะไปแสนไกล
ท่านคือไพร่คือทาสแห่งอธรรม

ไม้หนึ่ง ก.กุนที กวีสง่า
เขาเป็นปัญญาส่องสว่างกลางอธรรม
จิตวิญญาณยิ่งใหญ่สูงเลิศล้ำ
เขาตอกย้ำคุณค่าเราเหล่าผองชน

สังเวชหนอสังเวชจริงยิงเขาได้
ไม่รู้ใครแต่ขอแช่งมันทุกคน
ขอเวรกรรมจงตามให้ทุกข์ล้น
อย่าสับสนแยกให้ออกเขาคือกวี.