กวีประชาไท: สิบแปดนาฬิกาบนภูเขาทอง

ก่อนตะวันจะลับฟ้า
สองเท้ามุ่งหน้า
พาดวงตาไปให้ทัน
ผู้คนกราบบูชาพระบรมสารีริกธาตุ
หญิงชราเดินเวียนขวา
สองมือประคองผ้าไตร
นักท่องเที่ยวถ่ายเซลฟี่
ช่างภาพมืออาชีพตั้งขากล้อง
เลือกมุม ขยับปรับเลนส์
เสียงลั่นชัตเตอร์

ได้ยินพระสวด
สายลมพัดพาท่วงทำนอง
บรรเลงเพลงสวรรค์
หลายคนจับจองพื้นที่ริมระเบียง
รอเวลานับถอยหลัง

ฉันมองตามถนนราชดำเนิน
ปีกอนุสาวรีย์สี่ทิศตั้งตระหง่าน
มองไม่เห็นสมุดไทยบนพานแว่นฟ้า
มองไม่เห็นรัฐธรรมนูญ
เสียงฆ้องดังทุ้มต่ำ
ผสานกระดิ่งน้อยใหญ่
ยิ่งเสียงดังระงมมากเท่าไหร่
คล้ายพาคำอธิษฐานทั้งหลาย
ไปให้ถึงสรวงสวรรค์
ขณะดวงตะวันค่อยจมดวง
เลือนจาง...หายไป.