"ฝากบทกวีเนื่องในวันครบรอบการอุบัติขึ้นของใครบางคนที่เป็นภัยต่อประชาธิปไตยไทย"
"ดำทั้งแผ่นดิน"
แต่งดำไว้ทุกข์ทุกหย่อมหญ้า
เพื่อย้ำว่ามวลประชาระทมทุกข์
ฉีกกระชากหน้ากากแห่งความสุข
ที่ซ่อนซุกความร่มเย็นอันจอมปลอม
...ประชาชนยากแค้นแสนสาหัส
คุณดื่มกินอำนาจรัฐอันหวานหอม
ประชาชนกินน้ำตาอย่างตรมตรอม
ภายใต้การมอมเมาอันยาวนาน
คุณเล่านิทานผ่านนายหน้า
สูบเลือดเนื้อมวลประชาเป็นอาหาร
ขูดรีดความภักดีอย่างโอฬาร
ประวัติศาสตร์สายธารนั้นจารจำ
อำมาตยาธิปไตย
ไม่เคยสร้างคุณอันใดที่เลิศล้ำ
ฉุดกระชากมวลชนมาจองจำ
ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำดำเนินไป
สร้างวาทกรรมความไม่พร้อม
ประชายอมยกพลีชีวิตให้
กดหัว...กดหัว...มันต่อไป
อย่าได้ลุกขึ้นยืนหลังตรง
เราพร้อมตั้งแต่เราเป็นมนุษย์
สิ้นสุดนิทานกากับหงส์
สองตีนจะลุกยืนอย่างทระนง
จะบุกป่าฝ่าดง...ก็ตีนกู
จะตะโกนกู่ก้องร้องประกาศ
เพื่อขับไล่มวลปีศาจที่สิงสู่
นี่ชีวิต...นี่ชะตากรรม...ของกู
กูจะสู้ เพื่อกู...ประชาชน!!!
หมายเหตุ: บทกวีบทนี้อ่านครั้งแรกในงาน "วันดอกไม้จันทน์" 26 สิงหาคม 2552 บทเวทีสนามหลวง ในคืนฝนตกหนักจนเวทีถล่ม ทุกอย่างยังจมอยู่ในความทรงจำ เมื่อครั้งการต่อสู้ยังหอมหวาน
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)