ข้าแต่พระอินทร์ที่เคารพ
ขอนอบนบผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์
วันนี้มีคดีความฉกาจฉกรรจ์
จะร้องทุกข์ให้เทวัญทราบพระทัย

ว่าปีก่อนน้ำแล้งแห้งระเหือด
แผ่นดินดาลเดือดรวงข้าวไหม้
ลำน้ำไร้น้ำน่าช้ำใจ
ชาวนาร้องไห้กันโฮโฮ

ปีนี้น้ำมากก็หลากนัก
ไหลท่วมทะลักกระอักโข
นาจมล่มบรรลัยใหญ่โต
ชาวนาจะโงหัวก็หมดแรง

ไฉนหนอฝนฟ้าอาเพศสิ้น
อากาศบ้าบิ่นดินแสลง
เดี๋ยวท่วมอ่วมอับสลับแล้ง
เทวดาลงแดงหรืออย่างไร

หรือพิรุณเทพไท้ไม่โปรดจิต
ขัดเคืองความผิดมนุษย์ไหน
พระพิรุณท่านโกรธพิโรธใคร
เหตุใดทำกันถึงขั้นนี้

ก็นึกคำโบราณท่านเคยว่า
ในเพลงยาวอยุธยาแต่ก่อนกี้
ด้วยกษัตริย์ทรงธรรมค้ำชีวี
พระบารมีเป็นประจักษ์แก่หกฟ้า

เทเวศร์ทั้งสิ้นย่อมภิญโญ
ฤดูกาลจะสุโขเป็นหนักหนา
แต่หากท้าวเธอสิ้นธรรมไม่นำพา
เทวาย่อมกริ้วเป็นโกลี

ฤดูก็จะไม่เป็นเช่นฤดู
บ้านเมืองก็ไม่อยู่เป็นสุขี
ในเพลงยาวกล่าวไว้ว่าเช่นนี้
เพราะภูมีสิ้นหมดทศธรรม์

ข้า ฯ จึงขอร่ายอักขรา
เป็นฎีกานำส่งสรวงสวรรค์
ในนามคนธรรมดาสามัญ
ขอทวยเทวัญจงเห็นใจ

ถึงมีใครไม่ทรงทศพิธ
เป็นความผิดของเราหรือไฉน
ที่ผิดก็ผิดแต่ท้าวไท
หาใช่พวกเราร่วมคิดรู้

แม้นว่าฟ้าดินจะลงโทษ
ขอจงโปรดลงทัณฑ์ให้ถูกผู้
แม้นคิดบิดเบือนเฉือนฤดู
ขอให้ท่วมให้แล้งอยู่แต่ในวัง

ทวยเทพจะเคืองใครไม่ขัดติด
แต่อย่าจับคนไม่ผิดมาเฆี่ยนหลัง
เพราะถึงท่านจะผลาญเมืองทั้งเมืองพัง
อ้ายคนนั้นมันก็ยังไม่สะท้าน

พวกเราเพียงผู้น้อยกระจิดริด
สุดคิดจึงเขียนฎีกาสาส์น
เมตตาพวกข้าด้วยมัฆวาน
โปรดอย่าพาลถือโทษโกรธเราเอย