การยกขบวนกันลาออกของรัฐมนตรี สนช. รวมถึง คสช. เพื่อไปเป็น สว. สรรหา ยกมือเลือกนายกรัฐมนตรี การวินิจฉัยแบบไม่วินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญว่าสิ่งที่ กกต. จะดำเนินการต่อไปขัดรัฐธรรมนูญหรือไม่ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการประกาศผล สส. บัญชีรายชื่อของ กกต. ด้วยสูตรคำนวณที่บิดเบือนเจตนารมณ์ของประชาชนเมื่อวาน คือสัญญาณล่าสุดที่ชี้ให้เห็นว่าเครือข่ายชนชั้นนำจารีตสามารถผนึกกำลังและประสานความร่วมมือกันได้อย่างเป็นระบบในการพาตัวเองเข้าสู่กลไกและกติกา “ปกติ” โดยมีหลักประกันว่าพวกเขาจะเป็นฝ่ายชนะไม่ว่าจะด้วยการบิดเบือนกติกาหรือว่าอุจาดขนาดไหน และขณะเดียวกันก็สะท้อนให้เห็นว่าพวกเขาไม่เห็นประชาชนอีกฝ่ายอยู่ในสายตา ไม่ว่าประชาชนฝ่ายที่ว่านี้จะส่งเสียงผ่านการเลือกตั้งดังหนักแน่นชัดเจนเพียงใด

คำถามจึงเป็นว่าอะไรที่ทำให้พวกเขาสามารถมองข้ามหัวประชาชนได้ขนาดนั้น เป็นเพราะพวกเขามั่นใจว่าสามารถสะกดประชาชนส่วนหนึ่งได้อยู่หมัด พร้อมจะสนับสนุนหรือเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่ว่าพวกเขาจะละเมิดกฎเกณฑ์กติกาหรือว่าทำในสิ่งที่น่าละอายขนาดไหน หรือเป็นเพราะพวกเขามั่นใจว่าประชาชนอีกฝ่ายเป็นเพียงมวลชนที่กระจัดกระจาย ไม่สามารถผนึกกำลังกันขึ้นมาสร้างความระคายเคืองได้โดยเฉพาะภายใต้กฎหมายพิเศษที่พวกเขามีในมือ อีกทั้งบรรดาแกนนำช่วงก่อนหน้าต่างก็พาตัวเองเข้าสนามแข่งขันที่ถูกกำหนดไว้ให้แพ้ตั้งแต่แรกแถมยังถูกกติกามัดตัวไว้จนแทบกระดิกอะไรไม่ได้ หรือเป็นเพราะ “คนรุ่นใหม่” ที่แม้จะเปลี่ยนสมรภูมิการเลือกตั้งได้ แต่ก็ไม่ได้เป็นกลุ่มก้อนหรือมีปฏิบัติการทางการเมืองใดที่จะสามารถขัดขวางเส้นทางที่พวกเขาวางไว้

คำถามจึงกลับมาที่ประชาชนอย่างเราๆ ว่าจะอยู่กับสภาพเช่นนี้ได้อีกนานแค่ไหน ลำพังแต่การเคลื่อนไหวของพรรคการเมืองผ่านช่องทางที่มี ไม่ว่าจะเป็นศาลรัฐธรรมนูญ ผู้ตรวจการแผ่นดิน หรือว่าศาลยุติธรรม ที่พอจะเดาได้ว่าผลจะออกมาอย่างไรจะเป็นมรรคเป็นผลแค่ไหน ลำพังแต่การแสดงความคับแค้นขุ่นเคืองในโลกเสมือนจริงจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้เพียงใด ขณะที่ช่วงเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมาก็ชี้ให้เห็นว่าท้องถนนเสี่ยงต่อการบาดเจ็บล้มตายของคนธรรมดาและยังไม่สามารถเอาผิดใครได้มาจนทุกวันนี้

คำตอบอาจไม่ง่าย แต่หากประชาชนอย่างเราๆ ไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรที่ต่างออกไป ผมคิดว่าพวกเขาก็จะกดหัวเราไว้จนไม่มีโอกาสจะโงขึ้นได้อีกเลย