ใช่
เหมือนที่บทกวีคุณบอกผม
ว่า บทกวีคือการทรยศ
ถ้อยคำระเนระนาดในพายุไต้ฝุ่น
คำกริยาซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกง
ผ้าเช็ดหน้ากลายเป็นหยดน้ำตา
เด็กๆ
ที่ไม่สัมผัสคล้องจอง
หมอผีที่กินกระดูกพระอรหันต์
เหล่าทรราชที่วิ่งเล่นในสวนสนุก
ศาสนาที่แอบกัดกินแม่มด
พระบิดาขโมยของเซ่นไหว้
ใช่เหมือนที่คุณบอกผม
บทกวีไม่ใช่ความซื่อสัตย์
แต่คือการตลบตะแลงของทหาร
ไรเดอร์ขายเนื้อชำแหละของชาวนา
แพลตฟอร์มที่ขายพรมแดนความรักชาติ
ปัตตาเลี่ยนที่หักหลังทรงผมเด็กนักเรียน
บทกวีคือความปลิ้นปล้อน
เด็กที่จองหองในเรือนจำ
ศาลที่สับปลับต่อกฎหมาย
สูตรคณิตศาสตร์ที่แก้ไขตัวเลข
ให้เด็กหลังห้องผู้หวาดกลัว
การมาโรงเรียน
เหมือนที่คุณบอกผม
บทกวีคือการทรยศ
แต่มันสง่างามด้วยกระดูกสันหลังเหยียดตรง
ที่ถ้อยคำไม่เคยก้มกราบ
ใช่.บทกวีคือการทรยศ..