บทกวีโดย ปลายนา ฤดูฝน

เมื่อฉันได้ยืนอยู่เป็นผู้สั่ง                 เพียงลำพังรับผิดจึงคิดเสมอ

จะไม่สั่งให้ตายไปพร้อมเธอ             ไม่เผอเรอสั่งผิดคิดก่อนกาล

คำสั่งคือประกาศิตสวรรค์               จรรยาบรรณตรองก่อนสอนประสาน

ลูกน้องชังหรือรักสุขสำราญ             อยากไหว้วานงานอะไรให้สั่งมา

แต่ก่อนสั่งไปตายหลากหลายนัก       พิเรนทร์หนักสั่งถ่อค้ำดำน้ำหา

สั่งให้ยิงหากยังวิ่งเข้ามา                 บางเพลาสั่งบุกจึงถูกยิง

บางคดีสั่งคลิกจิ๊กพันล้าน                ได้ไม่นานถูกพับทั้งชายหญิง

คิดได้สั่งได้ทำได้ไม่ประวิง                อยากหยุดนิ่งสั่งผิดติดคุกกัน

มีอำนาจอยากจะสั่งระวังก่อน           พึงสังวรณ์บ้าคลั่งสั่งซ้ายหัน

สั่งทำโน่นทำนี่สารพัน                    แล้วขบขันทำไม่ได้ไม่แลดู

สั่งมาเถอะทำได้ไร้ปัญหา                เงินตรามาปัญญาดีมีคู่หู

มีอำนาจวาสนาจงสั่งกู                   สั่งข้างข้างคูคูถูกันไป

หากวันใดไร้อำนาจวาสนา               ไร้วาจาประกาศิตจิตหวั่นไหว

วันเดือนปีนานนักหักหัวใจ               ไม่มีใครรอให้ใจสั่งมา

มีคำสั่งบางอย่างยังสามารถ             พิศวาสรักใคร่ใยเสน่หา

สั่งมาเถอะหากยังรักยังบูชา             ทุกเพลาสั่งได้ใจอยากทำ

มีความรักฉันเพื่อนเหมือนมนุษย์       จะคอยหยุดฉุดกระชากจากถลำ

คอยระวังชี้แนะแนวแห่งกรรม          ไม่คะมำคว่ำหงายกลับกลายดี

แต่คำสั่งบางอย่างทำไม่ได้               แสนลำบากยากไร้ไม่สุขี

ฉันรักเธอสั่งให้พรากจากชีวี             จะยอมพลีหากสั่งใจไม่รักเธอ