กวีประชาไท: อยากจะนั่งรถไฟฟ้าไปหาเธอ

                  
เป็นรถไฟไม่ดังฉึกฉักฉึก                       เงียบพิลึกไม่ดังฉึกฉัก
มีสถานีแต่ไม่มีที่พัก                            ช่างใหญ่โตนักไม่ให้นั่งนอนกิน
มุดใต้ดินบ้างลอยบนฟ้า                       เยื้องเหนือหลังคาโบสถ์วิหารหิน
อยู่ใกล้ห้องแต่เสียงก้องไม่ได้ยิน              ตะวันตกดินยิ่งวิ่งสบาย

มีสถานีแค่ใกล้เกือบร้อย                      คนขึ้นไม่น้อยไม่ห้อยไม่สูญหาย
ชายหนุ่มสาวน้อยไม่ค่อยมีคุณยาย           ไม่มีใครตายให้วุ่นวายใจ
กระโปรงสั้นสายเดี่ยวแต่งเฟี้ยวพิลึก         จีนแขกระทึกฝรั่งถึกตาใส
ไปใกล้ไปไกลรวดเร็วทันใด                    อยากรู้ถึงไหนไฟเห็นตลอดทาง

ไม่มีของกินยินดีมีพลขับ                       จ่ายเงินปั๊บขยับได้ไม่มีขวาง
นานครั้งมีทหารแอบอยู่บนราง               เล็งลงข้างล่างส่องถึงใครบางคน
ส่วนรถไฟที่ยังดังฉึกฉัก                        มีที่นั่งพักแนบนอนหลบฝน
มีห้องสุขาอย่าทำสัปดน                       ล้วนด้วยผู้คนจนเฒ่าวัยคะนอง

ลงทุนพันล้านเป็นหนี้นานชั่วโคตร           เหมือนฟ้ามาโปรดมีชั้นหนึ่งชั้นสอง
ตรวจตั๋วบนรถคนขึ้นอย่าลำพอง             นาทีสยองน้องตกรถไฟตาย
ไม่มีลอยฟ้าไม่ลอดใต้หินผา                   บางครั้งบางคราวิ่งบนน้ำเหนือฝาย
เสียงดังฟังชัดขัดคนไม่สบาย                  สมัยคุณยายไม่ตายยังพอทน

สถานีใกล้ไกลห่างกันเป็นร้อย                รถด่วนคนน้อยรวดเร็วไม่สับสน
รถยนต์ตัดหน้าใจกล้าไม่กังวล                ดับไม่ทันพลันชนเวียนว่ายตายไป
สว่างเช้ายันค่ำมีสับรางเปลี่ยน                ดึกดื่นหมุนเวียนดาวสกาวไสว
ขโมยขโจรวกวนไม่พ้นภัย                     แอบยิงคนไทยบนรถไฟก่อนกาล

                                               

ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)

ติดตามประชาไทอัพเดท ได้ที่:
Facebook : https://www.facebook.com/prachatai
Twitter : https://twitter.com/prachatai
YouTube : https://www.youtube.com/prachatai
Prachatai Store Shop : https://prachataistore.net
ข่าวรอบวัน
สนับสนุนประชาไท 1,000 บาท รับร่มตาใส + เสื้อโปโล

ประชาไท