ในหนังสืองานศพ
เราพบถ้อยความปูมประวัติ
โอบกระแสลมชีวิตพัด
ตัวอักษรแกว่งกระหวัดระบัดไกว

คนคนหนึ่งเคยมีชีวิต
เลือกลิขิตเส้นทางสร้างฝันใฝ่
ยึดถือความคิดเชื่อตัวตนไว้
ยึดมั่นให้เป็นแรงผลักดันเดิน

คนคนหนึ่งสนองตนหรือคนอื่น (?)
อภิปรายลึกตื้น ก่นด่า สรรเสริญ
เราสบสายตา หรือ หมางเมิน
เท้าไม่ถอยดำเนินตามตัวตน

ทำไมคนมีหลักแกนอุดมการณ์
ส่งผ่านกันและกันทุกห้วงหน
ทำไมเราชูค่าความเป็นคน
จนแลกความเป็นคนด้วยความตาย

กลในโลกซับซ้อนอนาถ
เกินคิดคาดเขียนนิยามหมาย
น้อยคนวางกลวุ่นวาย
ส่วนคนมากมายตกใต้ชะตากรรม

โลกจึงมีคนมิอาจสยบยอม
ดวงใจพวกเขาพร้อมสั่นระส่ำ
วิถีโลก ถดถอย ก้าวนำ
กี่จดจำ หรือ กี่ลืมเลือน (?)

ฉันเขลาเกินรู้ซึ้งถึงแก่นนัยน์
ผู้หวังแล้วใฝ่ขับเคลื่อน
ท้าทายโลกสะท้านสะเทือน
ฝากชีวิตเสมือนกลีบดอกไม้ปลิว

เหลืออนุสรณ์เป็นหนังสืองานศพ
วางไม้จันทน์บรรจบ เปลวควันละลิ่ว
เหลือคนอาลัยต่อแถวแนวทิว
หน้ากระดาษฉีกพลิ้วใต้ฝนตกอีกแล้ว