ถ้าไม่สู้ก็อยู่อย่างไทยไฉนหนา   
กลายเป็นวาทกรรมย้ำผิดพลาด
ใช้ปลุกใจในพม่าว่าความขลาด
ทนอย่างทาสติดเบ็ดเผด็จการ

อันอำนาจอิทธิพลผลประโยชน์
เหมือนโลภโกรธหลง ในสงสาร
ซ่อนในความมืดหม่นอนธกาล.
ในวิญญาณทหารไทยระบาดไปพม่า?!

เมื่อเสียงปังดังกระสุนลุ้นนัดแรก
เสียงหวีดแหวกแทรกอากาศปราดเข้าหา
เสียงรัวปัง ๆ ๆ ดังตามมา
ร่างประชาถลาหงสาวดี

ร่างแล้วร่างเล่าในถนนคนแน่นิ่ง
พระภิกษุก็ถูกยิงกลิ้งเป็นผี
ทัพชายชาติทหาร จับอองซาน ซูจี
อิสตรีที่ 2 มือ ถือดอกไม้

เหตุการณ์ยิงชิงชังครั้งก่อนหนา
10 ปีกว่าผ่านมาพาหมองไหม้
ครั้งนี้เคาะหม้อ กระทะ ถังไล่จังไร
อึดอัดใจในคุณภาพชีวิตสิทธิ์เสรี

แค่ลองลิ้มชิมประชาธิปไตยครึ่งใบมา
ทั้งพม่าและไทยใกล้วิถี !
เปี่ยมความหวังจากนี้เติมเพิ่มทวี
จบที่มีสันติภาพให้ชมไม่ซมซาน?

สันติวิธีที่แท้จริงอหิงสา
ปวงประชาสามัญอันไพศาล
ประจันหน้าสรรพาวุธขุดประจาน
ล้างผลาญวิญญาณชีวี ภาษีตน

กดด้วยกลัวทุกหัวใจให้เป็นทาส
ใต้อำนาจอธิปไตยให้โจรปล้น
ชู 3 นิ้วทางชีวาประชาชน
อำนาจดลบันดาลชาติต้องเป็นของราษฎร