โลกนี้เปรียบยานอวกาศประหลาดล้ำ
เกิดเพื่อนำมนุษย์ไปแห่งใดหนอ
คนรุ่นแล้วรุ่นเล่าเทือกเถาเหล่ากอ
สืบทอดต่อประวัติศาสตร์เป็นชาติพันธุ์

แบ่งแผ่นดินเป็นถิ่นแคว้นแดนกำเนิด
แล้วก็เกิดรัฐปกครองครรลองฝัน
เล่ห์เหลี่ยมแฝงคนปนเป็นชนชั้น
รู้เย้ยหยันหยามเหยียดและเบียดเบียน

ใครหนอสร้างอัตตามาบรรจุ
ทั้งยั่วยุทุกอย่างสร้างหันเหียน
ประวัติศาสตร์พาดพิงสิ่งวนเวียน
เป็นบทเรียนเปลี่ยนแปร แผลเป็น ...มา

กาลเวลาพาไปไร้สิ้นสุด
ก่อนถึงจุด ๆ นี้มีก่อนหน้า
ย้อนอดีตกลับไปไกลลิบตา
แสงดารากว่าพบเห็นเป็นปีแสง

แสงเดินทางกี่ปีถึงที่หมาย
กว่าจะฉายเห็นสัจจาในหล้าแหล่ง
อุดมคติผลิงามตามแสดง
ความขัดแย้งจริงกับเท็จเสร็จสิ้นไป

ความขัดแย้งแห่งชนชั้นถึงบัลลังก์
เก้าอี้นั่งธรรมดา ถ้าบ้านไพร่
จะพัวพันผูกสายติดปลายใย
ร่วมทางไกลอวกาศญาติพี่น้อง

ตราบจนกว่าอาวสานตำนานนั้น
ความใฝ่ฝันบรรลุบรรจุสมอง
ทิ้งความคิดไดโนเสาร์เขลาครอบครอง
เราทั้งผองคือผู้โดยสารยานโลกนี้

ทางเวิ้งว้างไว้ให้ฝันนิรันดร
ใกล้ไกลย้อนยอกยั่วชั่วขยี้
ทุนสามานย์ล้างผลาญโลกโศกย่ำยี
กี่วิถีที่สิ่งแวดล้อมต้องตรอมใจ

ผู้โดยสารโปรดทราบกราบดาวโลก
แสวงโชคแต่พบเคราะห์เพราะไฉน
ดินฟ้าอากาศน้ำทรามเพราะใคร? 
ร่วมห่วงใยในจะนะ ของราษฎร !