สงกาคาใจราษฎร์มานานเนิ่น
ฟ้าครามของใบเฟิร์นบนหลุมศพ
ว่ามันคือสัจจธรรมต้องพานพบ
ประสบซึ่งความหายนะมิอาจเร้น
ฤๅมนุษย์ยุดความโง่เป็นสรณะ
บำเพ็ญตบะด้วยความเขลาแลไหลหลง
มองมิอาจเห็นหนทางของความปลง
จิตใจหลงมอดไหม้ไร้อาทร
ราชราชันย์พันหมื่นแคว้นแดนโลกัย
ทุกที่ต่างบรรลัยไร้สุขศานต์
ล้วนโจรปล้นทั่วภาราทิวาวาร
มิอาจต้านอำนาจเถื่อนเลื่อนเปื้อนไป
นาฏกรรมความอนาจขัดวิสัย
นำโพยภัยกำจรไปทั่วขอบขัณฑ์
วิญญาณราษฎร์ต้องพิฆาตจากจาบัลย์
เศร้าโศกศัลย์ทุกข์วิโยคโกรกประดัง
ชาชินได้อยู่ฤๅความเจ็บปวด
ยุวชนต่างร้าวรวดแลเศร้าหมอง
ข้าศึกรุกและกดขี่เพื่อปกครอง
ชนทั้งผองใช้ความกล้าอย่ารอรี
หากมันคือทางวิถีของโลกย์หล้า
อ้างว่าเพื่อปกป้องขอบเขตขัณฑ์
อันเป็นการกระทำเพื่อความชอบธรรม
มิใช่เพื่อการทำลายความเป็นคน
โลกเช่นนี้หาใช่โลกของมนุษย์
ฉุดอย่างใจต้องการทุกสิ่งสรรพ์
อวดความบ้ากลับกลอกหลอกลวงกัน
คือความขันคลั่งขี้ขลาดคลาดเคลื่อนไป