ดั่งชีวีอีกชาติหนึ่ง ซึ่งสากรรจ์ เลือดหลั่งไหล
ความทมิฬเกิดทั่วหัวระแหง หนทางจมคลั่กในปลักโคลน
ฉันเซซังออกมาจากป่ารก ไร้ชื่อเสียงและตัวตน
“เข้ามานี่เถอะ” เธอเปิดประตูรับหน้า “เชิญพักศาลาหลบพายุโพยภัย”

เหนื่อยล้าแสนสาหัส ฝ่าฝนลูกเห็บเจ็บเนื้อ
พิษหนามตำเกี่ยว กระเด็นเหินหกตกทาง
ถูกขับไล่ยิงขว้าง เหมือนอย่างจรเข้ถูกตามล่า ฉันแหลกสลายกายและใจ 
“เข้ามานี่เถอะ” เธอเปิดประตูรับหน้า “เชิญมาพักศาลา หลบพายุโพยภัย”

ฉันยินเสียงทารกน้อยร่ำไห้ ดั่งพิราบเศร้าหวลร้องครวญคราง
ฉันเห็นชายชราไร้ฟันฟาง อ้างว้างร้างความรัก
ฉันไม่เข้าใจคำถามนายดอก, เพื่อนเอ๋ย, มันสิ้นหวังและโศกาหรือมิใช่
“เข้ามานี่เถอะ” เธอเปิดประตูรับหน้า “เชิญมาพักศาลา หลบพายุโพยภัย”

เสียงแซกโซโฟนลอยมาไกล จากที่ใดที่หนึ่ง
ขณะเธอเดินผ่านสรรพสถานร้านรวง
แสงไฟสาดส่อง ช่องม่านเก่าเยิน ในห้องหับที่ลืมตาตื่น
เธอหย่อนเหรียญ ลงกระป๋องให้ชายตาบอด ผู้ปักหลักอยู่หน้าประตู 
ลืมเลือน สิ่งที่เรียกว่า ชะตาพลิกผัน นั้นเอง

ในห้องร้างอันว่างเปล่า
ไม่มีเธออยู่กับเขา ณ มุมไหน
แม้ทำใจแข็งบอกตัวเอง ไม่หวั่นพรั่นใจ ผลักบานหน้าต่าง เปิดกว้างออกไป 
รู้สึกถึงความว่างเปล่าภายใน ไม่คุ้นชิน
นำมาโดย สิ่งที่เรียกว่า ชะตาพลิกผัน นั่นเอง

ยินเสียงนาฬิกาเดินหน้าติ๊กต็อก 
เขาเร่งเท้าย่ำไปในตรอกซอย ผ่านกรงนกแก้วเจื้อยแจ้วทักทาย
สอดส่ายตามองหาเธอทั่วท่าน้ำ ที่ชาวเรือพลุกพล่านขวักไขว่
เผื่อจะเจอะเจอเธออีกครา มาประสบ อีกนานไหมกว่าจะได้พบพาน
อีกสักครั้ง สิ่งที่เรียกว่า ชะตาพลิกผัน นั่นเอง

ผู้คนเตือนว่า มันผิดบาปต่อตน 
ที่ปล่อยใจให้รู้สึกมากล้น เศร้าซึ้งถึงทรวงใน 
แม้ยังเชื่อมั่น เราสองคู่กันพันผูก แต่ฉันนั้น ผิดสัญญา 
เธอเกิดมายามใบไม้ผลิสไว หากฉันเกิดมาสายเกินไป 
โทษได้เพียง สิ่งที่เรียกว่า ชะตาพลิกผัน นั่นเอง