เธอพร่ำบอกฉัน
ว่าอย่าลืมรากของเรา
เธอกักขังฉัน
ให้อยู่ในความรุ่งเรือง
ของอาณาจักรสุโขทัยและอยุธยา 

แต่ทำไมเธอไม่เคยบอกฉัน
ว่าเส้นแบ่งเขตแดนเป็นสิ่งประดิษฐ์ของโลกใหม่
ทำไมเธอไม่เคยบอกฉัน
ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
ในอาณาจักรล้านนา
ในผืนดินทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
ในผืนดินทิศใต้ที่ผู้คนพูดด้วยภาษามลายู
ว่าเขาไม่ได้ส่งบรรณาธิการให้แก่เจ้ากรุงเทพเพียงแห่งเดียว

ทำไมเธอจึงลบเลือน
เรื่องราวของคณะราษฎร 2475 
สถาปัตยกรรมของพวกเขา
และบิดเบือนปูมหลังของพระราชหัตถเลขา ร.7 

ทำไมเธอจึงปิดปัง
ประวัติศาสตร์ไทยช่วงสงครามเย็น
การสังหารผู้นำชาวนาภาคเหนือและอีสาน
การเผาลงถังแดงในภาคใต้
การล้อมฆ่าที่ธรรมศาสตร์
เช้าวันที่ 6 ตุลา 2519

เธอบอกว่าคอมมิวนิสต์น่ากลัว
ฉันสงสัย 
ระหว่าง “คอมมิวนิสต์” กับความกลัวคอมมิวนิสต์
อะไรน่ากลัวมากกว่ากัน?

เธอใช้ “ความเป็นไทย”
ราวกับเป็นผ้าคลุมสายหมอก
ปกคลุมทุกสิ่ง
ในธนบัตร เหรียญกษาปณ์ วันหยุดราชการ แผ่นฝ้ายข้างทาง
วนเวียนอยู่แต่วัด(พุทธ)กับวัง
กวาดทิ้งอัตลักษณ์ประจำถิ่น
การต่อสู้ดิ้นรนของประชาชน/ความเป็นมนุษย์
ด้วยความเป็นไทยจอมปลอม