กวีประชาไท: ความฝันที่ถูกขโมย

ประชาไททำหน้าที่เป็นเวที เนื้อหาและท่าที ความคิดเห็นของผู้เขียน อาจไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ

 

 

ความทรงจำยังคงตราตรึงในจิตใจของฉัน
ฉันและเพื่อนๆ หัวเราะกันอย่างมีความสุข
สนุกสนานร่าเริงด้วยหัวใจที่เบิกบาน
บนสนามหญ้าหน้าโรงเรียนที่คุ้นเคย

ฉันและเพื่อนๆ ต่างมีความฝันเป็นของตัวเอง
ฉันฝันที่จะเป็นหมอเพื่อรักษาผู้คนที่ทนทุกข์
เพื่อนฉันบางคนอยากเป็นวิศวกรหญิงที่ยิ่งใหญ่
อีกหลายหลากที่พวกเธออยากเป็นตามความฝัน

วันนี้ฉันได้แต่มองกองหนังสือและชุดนักเรียน
ที่จัดเรียงและพับไว้ด้วยความประณีตบรรจง
ด้วยความหวังว่าจะได้ใช้อีกคราในไม่ช้า
อนาคตข้างหน้าอันสดใสรอฉันและเพื่อนอยู่ไม่ไกล

วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึก
หนังสือและชุดนักเรียนยังคงกองอยู่ที่เดิม
ห้วงคำนึงถึงห้องเรียนที่เรียบง่ายแต่งดงาม
เสียงหัวเราะร่าเริงของเพื่อนๆดังกังวานในใจฉัน

ความเศร้าหมองครอบครองจิตใจทีละน้อย
รอยยิ้มเสียงหัวเราะที่สดใสกลับเร้นหาย
มิใช่เพียงแค่ฉันแต่กับเพื่อนทุกๆคน
เราต่างอยู่กับวังวนของความหวังอันรางเลือน

ฉันมิอาจเข้าใจสถานการณ์ที่เป็นอยู่
พวกเขาสั่งเด็กสาวอย่างเราให้อยู่แต่ในบ้าน
พวกเขาสั่งเด็กสาวอย่างเราคลุมหน้าให้มิดชิด
พวกเขาสั่งเด็กสาวอย่างเราไม่ให้ไปโรงเรียน

พวกเขาบอกเด็กสาวอย่างเราว่าข้างนอกไม่ปลอดภัย
พวกเขาบอกเด็กสาวอย่างเราว่าโรงเรียนมีอันตราย
พวกเขาบอกเด็กสาวอย่างเราให้แต่งงานทั้งที่เราไม่ต้องการ
พวกเขาบงการชีวิตเด็กสาวอย่างเราได้อย่างไรกัน

ความฝันของฉันและเพื่อนๆเลือนรางหาย
หายไปพร้อมกับการกลับมาของปีศาจ
ปีศาจที่เคยขโมยความฝันของพ่อแม่ฉัน
ตอลีบานปีศาจร้ายกำลังขโมยความฝันของเด็กสาว
 

ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)

ติดตามประชาไทอัพเดท ได้ที่:
Facebook : https://www.facebook.com/prachatai
Twitter : https://twitter.com/prachatai
YouTube : https://www.youtube.com/prachatai
Prachatai Store Shop : https://prachataistore.net
สนับสนุนประชาไท 1,000 บาท รับร่มตาใส + เสื้อโปโล

ประชาไท