เรารู้จักบักเซียงเมี่ยงมาเคียงคู่
บ้านเขาอยู่อุษาคเนย์ตุเหร่ตุหรัด
มีวีรกรรมทำมาสารพัด
นิทานหัดเขียนอ่านตำนานไทย
เรื่องราวเจ้าเซียงเมี่ยงเลี่ยงข้างคู
สีข้างถูเล่น ๆ เป็นปลาไหล
อวยยศศักดิ์ทุกคนศรีธนญชัย
มีใครไม่รู้จักจนดักดาน
ความกะล่อนสอนใจใครได้บ้าง
มีคนอย่างศรีธนญชัยให้เล่าขาน
บ้านเมืองเป็นยังไงในนิทาน
ทุกโรงร้านขายดีเด่เป็นเทน้ำเทท่า
ได้ที่เท่าแมวดิ้นตายขายหัวร่อ
ก็นานพอที่เคยอ่านอยู่บ้านป่า
วันนี้มีศรีธนญชัยวัยชรา
โกงเวลาก้าวหน้าประชาชน
ยุคสมัยไม่ขันขำตำนานเก่า
บ้านเมืองเฉาขาเข่าอ่อนร้อนหมองหม่น
คนว่างงานไร้เงินเดินจำนน
กันเกลื่อนกล่นกับของแพง จน แข่งกัน
ปริญญาตรีไม่มีงานกันดานดัก
ไปปลูกผักข้าวกินเองเก่งเกินฝัน
ทั้งโรงงานหลายย่านปิดเปลี่ยนทิศนั้น
ยิ่งตีบตันอั้นอัดอุบัตินี้
ชื่อแผ่นดินสุวรรณภูมิชอุ่มพืช
คนยังยืดเยื้อจนหม่นราศี
ไร่นาเรือกสวนอันควรดี
แต่ที่มีเหมือนไม่มี! หนอพี่น้อง
ไม่สมนามในน้ำมีปลาในนามีข้าว
ดูหน้าชาวนาไร่ใช่หม่นหมอง
ตะวันออกกลางทางไกลให้หมายมอง
หมดยุคทองของคนจนผลจากเพชร
ข้าวปลาอาหารผองคือของแท้
ต้องแก้นิสัยศรีธนญชัยให้ขามเข็ด
นักกฎหมายหลายย่อหน้ามาหมกเม็ด
รับใช้เผด็จการกินบ้านเมือง
แค่ใส่ชุดไทยได้ข้อหามาตรา 112 ฯลฯ
อย่างสยองต้องสยิวหิวหาเรื่อง
กล่าวหาว่าล้อเลียน, โจทก์เกิดโกรธเคือง
สุนัขเชื่องเห่าใบไม้ใต้สายลมแรง.......
