คิดถึงสิ่งเหล่านั้น
ในทุกเวลา
ทุกระยะเมตรเริ่มห่างออกมาเรื่อยๆ
คิดถึงจุดเริ่มต้น
มันกำลังเลือนหายไป
ลมหม่นและเมฆเทาพัดเคลื่อนมาแล้ว
หมื่นคำที่ไม่เคยหลุดจากปาก
ไม่มีโอกาส
ทำให้ต้องคิดถึงสิ่งเหล่านั้นอีกครั้ง

คิดถึงอาจเป็นเพียงคำปลอบตนเอง
ลูบหัวให้นิ่ง
ในกาลเวลาแสนเงียบเชียบ
ยังยอมรับตัวเองไม่ได้ใช่ไหม , บอกมาเถอะ
ค่ำลงและค่ำลงที่คุณรอคอย
เร่งรัดให้เอาชนะศัตรูที่น่ากลัวที่สุด
แต่สุดท้าย , ก็ไม่
เพราะมันคือกาลเวลา
กาลเวลาที่มีความคิดถึงเป็นสมุนมือขวา

กาลเวลาบางประเภทอยู่ข้างเรา
ใครต่อใครก็เคยบอก
พิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ผู้ยังคงหวังกับอนาคตเสมอ
อานนท์ นำภา  ผู้กล้าหาญกว่าใครที่ฉันเคยรู้จัก
ใครต่อใครที่ยังไม่เคยหยุดหวัง
ในนามแห่งกองไฟที่ถูกดับแล้วดับเล่า
เป็นกาลเวลาประเภทนั้นที่ฉันไม่มี
ไม่ได้มีติดตัวไว้เลย
นอกเหนือจากบุหรี่ ไฟแช็ค และไดอารี่เปื้อนน้ำตา

กาลเวลาของผม
เคยมีและจากไปแล้ว
คุณคือกาลเวลาเสมอ
และเป็นผมเองไม่ใช่ใครอื่น
ที่เป็นปีศาจ ผีห่า ไม่ก็คนเลวในกาลเวลาเช่นกัน
เหนื่อยเหลือเกิน
ในทุกครั้งที่เดินในความมืด
เสียงการเคลื่อนไปข้างหน้าของเวลา
จากนั้นเป็นต้นมา
คือเสียงที่ทำให้ผมเจ็บปวดเหลือเกิน

ทว่า ผมจะไม่โทษใคร
โทษตัวเองมันง่ายที่สุดอยู่แล้ว
การลงทัณฑ์ตนเองคือวิถีแห่งการหลุดพ้น
บางศาสนาโบราณก็เคยกล่าวเช่นนั้น
แต่ลึกๆ ก็กลัวเจ็บเหมือนกัน
แม้แต่ความอดทน
ผมก็สู้ศัตรูที่น่ากลัวที่สุดของมนุษยชาติไม่ได้
กาลเวลา , ความคิดถึง , การคิดเข้าข้างตัวเอง

ผมแพ้มาตลอด
แพ้เสมอมาน่ะแหละ
เจ็บในจินตนาการยังโอดครวญได้ยาวนาน
แต่อย่างน้อย , ผมจะสบายดีให้ได้
จะเป็นคนที่ไม่แย่ไปกว่านี้ให้ได้
พร้อมกับยังมีความหวัง
ต่อกองไฟที่ถูกทำให้ดับแล้วดับเล่านั่นด้วย
ในนามแห่งกองไฟเหล่านั้น
ยังมั่นใจในศรัทธาตัวเอง
ว่ายังจะกลับมาจุดติดได้
ไม่ว่ามรสุมเช่นใดที่ผ่านทางมา